John Mayall And The Bluesbreakers - "A Hard Road"

Released: 1967

Label: Decca (SKL - 4853)

Musicians: John Mayall (φωνητικα, keyboards, κιθάρες, harmonica), Peter Green (φωνητικά, κιθάρες), John McVie (Μπάσο), Aynsley Dunbar (τύμπανα)

Producer: Mike Vernon

Written By: John Mayall (A1, A2, A5, A6, A7, B2, B5, B7), Pete Green (B3, B4), Willie Cobbs (A3), Elmore James/Joe Josea (B1), Freddie King/Sonny Thompson (A4, B6)

Tracklist

Α1 - A Hard Road

Α2 - It's Over

Α3 - You Don't Love Me 

Α4 - The Stumble

Α5 - Another Kinda Love

Α6 - Hit The Highway

Α7 - Leaping Christine

Β1 - Dust My Broom

Β2 - There's Always Work

Β3 - The Same Way

Β4 - The Super-Natural

B5 - Top Of The Hill

B6 - Someday After A While (You' ll Be Sorry)

B7 - Living Alone

Ο δίσκος που εδώ σχολιάζεται είναι ο τρίτος του John Mayall. Στον προηγούμενο τού 1966 ο κιθαρίστας ήταν τόσο μεγάλος star ώστε το όνομά του κόλλησε δίπλα στο όνομα του group κι έγινε όλο μαζί τίτλος του album: “Bluesbreakers with Eric Clapton”, δίσκος πραγματικό ποίημα για το βρετανικό Rhythm & Blues. Η ιστορία είναι κάπως περίπλοκη

και αρκετά ενδιαφέρουσα. Αρκεί απλώς εδώ να ειπωθεί ότι παραλίγο να μην ηχογραφηθει με τον Clapton αλλά με έναν άλλο νεαρό ονόματι… Peter Green.

Ο Clapton βεβαια ήταν τόσο σπουδαίος εκείνη την εποχη που δεν έμεινε για πολύ στις τάξεις των Bluesbreakers. Αποχώρησε μετα την κυκλοφορια του “Bluesbreakers with Eric Clapton” για να σχηματίσει (μαζί με τους Jack Bruce και Ginger Baker) το πρώτο supergroup στη rock ιστορια, τους Cream! Ο δε Mayall κάλεσε τον Green να αντικαταστήσει τον Clapton.

Το “A Hard Road” ηχογραφείται τελη του 1966 και κυκλοφορει αρχες του 1967. Πρόκειται για έναν δίσκο φτιαγμένο από ατόφυο χρυσάφι. Ειλικρινά βρίσκω ότι δεν εχει να ζηλέψει πολλά από τον προηγούμενο τού group. Υπέροχο blues το εναρκτήριο “A Hard Road” με μπολιάσματα του Green όπου πρεπει και όσο πρεπει.

Στη διασκευή του blues standard “You Don’t Love Me” ακούμε, για πρώτη φορα στο δίσκο, τον Green στα φωνητικα. Το “Another Kinda Love” είναι ένα από τα κλασσικά originals του Mayall. Εδώ όμως πρεπει να επισημανθεί και κάτι σημαντικό. Κρίθηκε από πολλους ότι ο Green ήταν σε αυτόν το δίσκο αρκετά διστακτικός και ίσως ανέτοιμος και αγχωμένος, και μάλλον η άποψη αυτή βασίζεται στο παίξιμό του σε αυτό ακριβώς το κομμάτι.

Δεν θα διαφωνήσω σε αυτα και μαλιστα θα ισχυριστώ ότι σε πολλα σημεία προσπαθεί να μοιάσει κάπως στον Clapton. Βλέπετε είναι βαριά η σκιά του superstar της κιθάρας… Θεωρώ όμως ότι ο Green εχει κάνει σοβαρότατα βήματα για να εξελιχθεί σε αυτό που η μουσική κοινότητα γνώρισε κάποια χρονια αργοτερα. Πού στηρίζω αυτή μου την άποψη; Μα φυσικά στο ότι δοκιμάζει να εκθέσει και δικές του συνθέσεις, όπως το “The Same Way”, αλλά πάνω απ’ όλα το μοναδικό “The Super-Natural” που, μεσα στο στενό r ’n’ b πλαίσιο, είναι ολωσδιόλου περάν αυτού του μουσικού είδους. Δίνεται εδω μια πρόγευση του μελλοντικού “Albatros” των Fleetwood Mac. Και τα δυο κομμάτια που υπογράφει ο Green βρίσκονται στη δεύτερη πλευρά του δίσκου.

Στην ίδια πλευρά βρίσκονται οι εκπληκτικές διασκευές των “Dust My Broom” (εδώ ο Green απελευθερώνεται, παίζοντας και slide κιθάρα) του Elmore James και“Someday After A While” του Freddie King, όπου χρησιμοποιούνται εκτενώς και πνευστά, για να κλείσει ο δίσκος με άλλη μια όμορφη συνθεση του Mayall, το “Living Alone”.

Δεν τίθεται ζήτημα ότι το “A Hard Road” είναι ένας δίσκος για άφθονη μελέτη. Προσωπικά τον ακούω πολλα χρόνια και συνεχως κάτι ανακαλύπτω. Είναι φαινεται το μουσικό είδος τέτοιο αλλά και οι ίδιοι οι μουσικοί που έχουν δουλέψει επάνω στις συνθέσεις κατά τέτοιον τροπο ώστε να μην εξαντλούνται σε μερικές ακροάσεις. Πρεπει εδώ να ειπωθεί ότι η μορφή αυτή, το βρετανικό Rhythm & Blues, προσφέρεται για νέους μουσικους ώστε να ανακαλύψουν διάφορα σημαντικά πράγματα. Επιμένω και παροτρύνω κάθε νεαρό μουσικό όχι να μιμηθεί το παίξιμο των μεγαθηρίων αυτών ή να σιγοτραγουδήσει τα τραγούδια. Αυτή θα ήταν μια συμπεριφορά αισχρής pop του 2000. Δεν πρεπει να έχουμε μια τέτοια συμπεριφορά απέναντι σε αυτά τα albums. Παροτρύνω λοιπον κάθε νέο μουσικό να περάσει (να σπουδάσει) νύχτες και νύχτες με αυτόν το δίσκο (αλλά και τους αλλους των Bluesbreakers)… Το κέρδος θα είναι τεράστιο όσον αφορα την διαμόρφωση της οπτικής με την οποια θα αντιμετωπίζει στο εξής τη μουσική εν γένει.