Sam Gopal - "Escalator"

Released: 1969

Label: Stable (SLE - 8001)

Musicians: Sam Gopal (tabla και λοιπά κρουστά), Ian Willis (φωνητικά και κιθάρες), Roger D’ Elia (κιθάρες), Phil Duke (μπάσο)

Producer: Trevor Walters

Οι Sam Gopal ήταν μετεξέλιξη των Sam Gopal Dream. Ιδρυτής τους ηταν ο μαλαισιανός Sam Gopal (στο εξώφυλλο του δίσκου με το κόκκινο παλτό) και εκείνος ο νεαρός που φωτογραφίζεται πρώτος από αριστερά στο εξώφυλλο και δείχνει (ή θέλει να δείχνει) κάπως στρυφνός, είναι ο Ian Kilminster. Σ’ αυτόν το δίσκο υπογράφει κάποιες εξαιρετικές συνθέσεις ως Ian Willis. Όμως έγινε γνωστός στη hard rock κοινότητα ως ιδρυτής των

Motorhead, περίπου μια επταετία αργότερα. Στο πέρασμά του από τους Hawkwind θα αυτοαποκαλείτο «Lemmy».

Το «Escalator» κυκλοφόρησε την άνοιξη του 1969 από τη Stable. Πιθανότατα, κατά την κυκλοφορία, ο Lemmy είχε ήδη ενταχθεί στους Hawkwind, αλλά ο δίσκος αποτελεί ένα από τα καλύτερα δείγματα βαριάς underground βρετανικής ψυχεδέλειας. Βαρύ μπάσο, κιθάρες, απουσία τυμπάνων και στη θέση αυτών tablas του ίδιου του Gopal.

Η ατμόσφαιρα του δίσκου είναι βαθιά νυχτερινή και ληθαργική, ενώ και η απουσία των drums (με εξαίρεση τα “Midsummer Nights Dream” και “Season Of The Witch”) την καθιστά κάπως «παρεΐστικη», ουδόλως όμως ερασιτεχνική. Ασταμάτητα τα καθαριστικά solos των κιθαριστών Roger D’ Elia και Lemmy (το μπάσο εδώ εχει αναλάβει ο Phil Duke), ενώ κάποιες φορές συνάπτουν τη λεγόμενη «δισολία» (σολάρουν και οι δύο κιθάρες συγχρόνως).

Οι διασκευές στο δίσκο είναι δυο: Το classic «Season Of The Witch» του Donovan και μία λιγότερο εντυπωσιακή του «Angry Faces» (μυστήριο αποτελεί για μένα το credit “Leo Davidson”).

Ο δίσκος εισάγεται με το εκπληκτικό “Cold Embrace”, με ένα επικίνδυνα καλπάζον μπάσο, με acid κιθαριστικά solos καθ’ ολην τη διάρκεια του κομματιού… και θυμάμαι σ’ αυτό το σημείο ότι κάποτε μου ειχε πει κάποιος πως ο Lemmy είναι «άφωνος». Ακούγοντας κανείς αυτόν το δίσκο, και δίχως να ακούσει Motorhead ή Hawkwind (βλ. “Silver Machine”), αναρωτιέται πώς διατυπώνονται τέτοιες απόψεις! Εκτός κι ζητούμε ένα rock performer να μιμείται τον Παβαρότι! Μα δεν θέλω ν’ ακούσω τον Παβαρότι να ερμηνεύει το “The Dark Lord”, που είναι το κομμάτι το οποίο ακολουθεί και το οποίο πιθανότατα να είναι το καλύτερο του δίσκου. Να σκεφτεί κανείς ότι οι κιθάρες που εδώ ακούγονται είναι τρείς παρακαλώ! Διότι ακούγεται και μία φαζαριστή ως μουσικό φόντο που ο ακροατής δεν δίνει πολλή σημασία με την πρώτη ακρόαση.

Το “The Sky Is Burning” ξεκινάει με ήχο φλεγόμενου αντικειμένου. Λαμπρό κομμάτι! Ο ακροατής στέκεται ενεός μπροστά στην πάναπλη και υποτονική του ατμόσφαιρα. Διαρκεί όμως μονο δυόμιση λεπτά, δυστυχώς… Το “You’ re Alone Now” ανεβάζει κατάτι τους ρυθμούς. Πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι τα κομμάτια του “Escalator” είναι άκρως «κολλητικά». Δηλαδή άπαξ και τα ακούσει κανεις δύσκολα χάνονται από το μυαλό. Στο μέσον του “You’ re Alone Now”, και καθώς ο μπασίστας παίζει τη λεγόμενη «διπλοπενιά», ο ήχος σβήνει εντελώς… μέχρι να επιστρέψει ώς αρχικά είχε. Το “Grass” είναι χαμηλών τόνων και κάπως ανιχνευτικού χαρακτήρα, ενώ το “It’s Only Love” (όχι των Beatles!) κλείνει την πρώτη πλευρά του δίσκου μ΄ έναν «περπατητό» πόπ ρυθμό…

Η δεύτερη πλευρά ανοίγει με το “Escalator”, όπου οι «δισολίες» δίνουν και παίρνουν! Υπό διαφορετικές συνθήκες θα μπορούσε να είναι ένα εκπληκτικό rock ‘n’ roll κομμάτι… Στη δεύτερη πλευρά βρίσκονται και οι δύο διασκευές για τις οποίες μιλήσαμε νωρίτερα (αξιοσημείωτο ότι στο “Season Of The Witch” υπάρχουν και γυναικεία φωνητικά). Μοναδικο το “Midsummer Nights Dream”, αλλά ακόμη καλύτερο το μελαγχολικό “Yesterlove” , με το echo στα φωνητικα, που κλείνει έναν δίσκο ο οποίος συνίσταται για κάθε δισκοθήκη. Και φυσικά αποτελεί must (!) για κάθε ψυχεδελικό freak kid!

Στην έκδοση του CD προστίθεται και το single του group “Horse/Backdoor Man”. Και τα δύο κομμάτια ανήκουν ηχητικά στο κλίμα του δίσκου, πράγμα που σημαίνει ότι ο ήχος των Sam Gopal ήταν αυτός ακριβώς. Το “Backdoor Man” είναι μια διασκευή στο classic blues του Willie Dixon, ενώ το “Horse” διστακτικά θα έλεγα ότι σε κάποια άλλη μορφή ίσως να ακουγόταν καλύτερο…

Για το “Escalator” LP, όμως, ειλικρινά κανένας δισταγμός!